منجمان نمی توانند شکل کهکشان ما را ( که راه شیری نام دارد) ببینند چون ما از داخل کهکشان به آن نگاه می کنیم. اما آنها می توانند با بررسی دقیق ستاره ها و اندازه گیری فاصله شان از ما به شکل کهکشان پی ببرند. از این طریق منجمان متوجه شده اند که کهکشان راه شیری شکلی مارپیچی با بازوهایی در هم تنیده دارد. اما تعداد دقیق این بازوهای مارپیچی تا سالها مشخص نبود.

در دهه ۱۳۳۰ شمسی منجمان با استفاده از تلسکوپهای رادیویی نقشه ای از کهکشان ما تهیه کردند. رصدهای آنها بر روی ابرهای گازی داخل راه شیری که محل شکل گیری ستارگان جدید است متمرکز بود. تحقیقات آنها منجر به کشف چهار بازوی راه شیری شد. از سوی دیگر تلسکوپ فضایی اِسپیتزِر ناسا ستاره های کهکشان را که نور فروسرخ تابش می کنند زیر نظر گرفت. چشمان ما نمی تواند نور فروسرخ را ببیند اما ستاره ها (مانند خورشید) این نور را تابش می کنند. در سال ۱۳۸۷ شمسی اعلام شد که تلسکوپ اسپیتزر حدود ۱۱۰ میلیون ستاره را رصد کرده اما فقط دو بازوی مارپیچی کشف کرده است.

اکنون یک پژوهش ۱۲ ساله بر روی ستاره های پرجرم نشان می دهد که کهکشان ما در واقع همان چهار بازویی را که شصت سال پیش کشف کرده بودیم، دارد. این پژوهش پایانی است بر سالهای بحث و مکاشفه بر روی تصاویر اسپیتزر که فقط دو بازو پیدا کرده بود.

پروفسور مِلوین هوآر از دانشگاه لیدز می گوید: «راه شیری خانه کهکشانی ما است. بررسی هرچه دقیق تر شکل آن به ما کمک می کند که بفهمیم سایر کهکشانهای مارپیچی چگونه هستند. برای مثال می توانیم بفهمیم ستاره ها در کجای این کهکشانها متولد می شوند و چرا». پروفسور هوآر یکی از دانشمندانی است که بازوهای سوم و چهارم راه شیری را دوباره کشف کرد.

ترجمه از آیرین شیوایی، دانشجوی دکترا در دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید