در ورای فضای خالی و تاریکی که آسمان شب ما را می سازد، اجرامی بسیار عجیب و غریبتر، بسیار بزرگتر و نیرومندتر از هر آنچه بر روی زمین می توانیم تصور کنیم وجود دارند: کهکشانهای برخوردی.

با وجود آنکه در کیهان فاصله ها بسیار زیادند احتمال آنکه دو کهکشان با هم برخورد کنند و ترکیب شوند کم نیست. دو کهکشان همانطور که به هم نزدیک می شوند یکدیگر را می کشند و به هم می پیچند و شکلشان کاملا تغییر می کند. برخورد دو کهکشان باعث تولید هزاران ستاره پرجرم می شود و از آن هیجان انگیزتر می تواند منبعی برای تغذیه هیولاهای مرکز کهکشان، یعنی سیاهچاله های اَبَرپُرجرم، باشد!

گرانش سیاهچاله ها آنقدر زیاد است که حتی نور نمی تواند از چنگال آنها فرار کند. سیاهچاله هایی که در مرکز کهکشانها قرار دارند بسیار بزرگتر از بقیه سیاهچاله ها در فضا هستند و به همین خاطر به آنها «سیاهچاله های اَبَرپُرجرم» می گوییم.

زمانی که این سیاهچاله ها گاز و غبار اطرافشان را می بلعند (به داخل خود می کشند) تبدیل به درخشانترین و پرقدرت ترین اجرام کیهان می شوند. اما آیا این گاز و غبار سوخت موتور این سیاهچاله های ابرپرجرم است؟ گروهی از منجمان ژاپنی در پی یافتن پاسخ این پرسش هستند.

منجمان بعد از بررسی ۲۹ کهکشان برخوردی دیدند که در همه آنها حداقل یک سیاهچاله ابرپرجرم وجود دارد که مواد اطرافش را می بلعد.

مطالعات این منجمان نشان داده است که برخی از این سیاهچاله های ابرپرجرم در خواب هستند. این کشف جدید به ما نشان می دهد که چیزی عجیب و ناشناخته درباره هریک از این سیاهچاله ها وجود دارد که تغذیه آنها را شروع می کند.

ترجمه از آیرین شیوایی، دانشجوی دکترا در دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید